Een duidelijk, informatief boek over de dagelijkse praktijk van ADHD.
Van het de verschijnselen en oorzaken tot de behandeling.
Van diagnose tot behandeling
Wat door sommigen wordt afgedaan als een modeziekte is in werkelijkheid een hersenstoornis die, zeker bij een vroegtijdige diagnose, vaak goed te behandelen is. In heldere, toegankelijke tekst vertelt Drs. Rob Rodrigues Pereira de lezer over de verschijnselen, oorzaken en risicofactoren, het stellen van de diagnose, en het onderzoek en de behandeling van ADHD.
Deze uitgave is vooral geschreven voor ouders.
Rob Rodrigues Pereira, kinderarts sociale pediatrie, werkt al ruim twintig jaar in het Claraziekenhuis (nu MCRZ) in Rotterdam, de laatste tien jaar intensief op het gebied van ADHD en aanverwante aandoeningen. Hij is tevens coördinator van het Nederlandse Netwerk voor ADHD-kinderartsen.
Sommige kinderen en jongeren hebben extra steun nodig in de manier waarop zij de wereld tegemoet treden. Hierbij valt te denken aan kinderen met ADHD, een aanverwant autistische stoornis, NLD, een verstandelijke handicap, Gilles de la Tourette, of bijvoorbeeld nieuwetijdskinderen.
Annemarie van den Brink is zich gaan richten op kinderen met moeilijk verstaanbaar gedrag. Ze werkt in gezinnen die extra ondersteuning wensen. Zij merkte dat er veel gezinnen waren die hulp zochten, vandaar dat zij een eigen bedrijf is begonnen:
“OPpiePAS, voorpedagogische begeleiding en ondersteuning”
Voor wie
Ouders
Voor ouders die een kind hebben dat extra aandacht vraagt. Zodat zij zelf kunnen ontspannen, de zorg even uit handen kunnen geven en weer tot zichzelf kunnen komen. Een andere reden kan zijn dat er door de begeleiding van het ene kind weer voldoende aandacht kan zijn voor de broertjes en zusjesin het gezin.
Kinderen
Voor kinderen die willen groeien in wie ze zijn. Die naar de aarde zijn gekomen in de wetenschap gehoord, aanvaard en gerespecteerd te worden om wie ze zijn met heel hun wezen. Mijn manier van begeleiden is op basis van wederkerigheid en respect. En natuurlijk niet te vergeten van plezier, spelen en pret.
Pedagogische instellingen
Voor Kinderdagverblijven
Omdat iedere leidster wel het gevoel kent van er is iets met dit kind, maar ik weet niet wat. Ik wou dat er eens iemand met me meekeek. Soms is er niets aan de hand, en soms is er meer aan de hand.
OPpiePAS verleent ondersteuning aan leidsters en/of kinderen in de groep.Voor bedrijven of organisaties die logeeropvangrealiseren. Deze kunnen Annemarie inhuren als begeleidster.
Voor scholen die extra ondersteuning willen voor een kind in de klas. Deze ondersteuning kan meestal worden ingezet vanuit het rugzakje of een Persoons Gebonden Budget.
Tevens kan OPpiePAS informatieavonden organiseren ten behoeve van ouders, leraren, leidsters, begeleidsters/begeleiders over pedagogischekwesties.
Rijbewijs voor ADHD’er zonder keuring Uitgegeven: 27 juni 2012 20:55
DEN HAAG – Mensen die worden behandeld tegen de hyperactiviteitsstoornis ADHD hoeven niet meer elke 3 jaar te worden gekeurd. De Tweede Kamer gaf minister Melanie Schultz (Infrastructuur) woensdag de opdracht de keuringen voor deze groep mensen per direct te laten stoppen.
Mensen met ADHD moeten nu elke 3 jaar worden gekeurd. Volgens SP-Kamerlid Farshad Bashir, die een motie indiende om de keuringen van tafel te krijgen, kost dit automobilisten met ADHD onnodig honderden euro’s. Ook rijden mensen die behandeld worden tegen ADHD niet slechter dan anderen en wordt de ziekte met de jaren niet erger, betoogt hij.
Steun
Bashir kreeg steun van de PvdA, GroenLinks, Partij voor de Dieren, lid-Brinkman en de PVV. Schultz was niet blij met de motie. Zij wilde een advies van de Gezondheidsraad afwachten, voordat ze een besluit zou nemen over de keuringen voor ADHD’ers die al worden behandeld. ”Ik wil niet verantwoordelijk zijn – samen met de Kamer omdat u de motie steunt – als er toch een ongeluk gebeurt zonder dat ik het advies heb afgewacht”, stelde zij. Bashir wil zo snel mogelijk een brief van de minister waarin staat hoe ze de opdracht van de Kamer gaat uitvoeren. Ze moet onder meer het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen opdragen de keuringen niet meer uit te voeren.
Mensen met autisme hebben ook te maken met herkeuringen voor hun rijbewijs. Hopelijk vormt dit besluit aanleiding om ook de keuringen voor deze groep te heroverwegen.
Ervaringsverhalen uit de omgeving van het ADHD-kind
verzameld en uitgegeven door Genoveva Hopman
“Ik wilde alleen maar rust!”
Samenvatting:
Genoveva Hopman (48 jaar) kwam in aanraking met het ADHD omdat haar zoon o.a. ook ADHD heeft. Zij is zich gaan inzetten voor de gezinnen die met deze problematiek te kampen hebben.
Niet over ADHD zelf praten, maar eens de ouders, broers en zussen aan het woord laten. Want zij hebben ook veel last van het ADHD-kind in hun omgeving. Er wordt zo vaak geoordeeld naar hen toe.
De uitspraak: je moet hem eens harder aanpakken. of geef mij hem maar eens een weekje, kennen zij maar al te goed.
Voor de samenstelling van dit boek heeft Hopman veel gelezen, veel ouders gesproken. Gedurende vijf jaar heeft zij meer dan honderd bijzondere kinderen begeleid in de jeugdopvang. De meeste kinderen hadden ADHD of PDD-NOS. Met dit boek vraagt zij begrip voor alles wat de omgeving van een ADHD-kinddoormaakt.
Hoewel er af en toe feitelijk onjuiste informatie staat over ADHD en medicatie bij ADHD, is het een indrukwekkende verzameling met ervaringen van ouders,zussen, jeugdigen, volwassenen en ook ouderen met ADHD.
Dat af en toe onjuiste informatie gegeven wordt door de schrijvers is eens te meer een bewijs van de noodzaak van een betere voorlichting aan iedereen die met ADHD te maken heeft of te maken krijgt.
Een aantal verhalen uit deze bundel
Ik leg het niet meer uit
Mijn broertje …. het is een kanjer!
Er os veel meer nodig om me te doen stoppen.
Ik weet wie je bent….
De sleutelmensen
De sleutelmensenis het tweede boek van Hopman.
In dit boek wil ze de boodschap van een moeder en kind met ADHD
overbrengen: “blijf vechten, betrokken en alert als ouder, vecht samen
in en tegen de strijd van de langzame en verwarrende molens van de
hulpverlening en probeeer te genieten van de mooie dingen in het leven
die eindelijk op je pad komen, beseffend dat de pijn, de angst en de
herhaling en het verdriet nooit overgaan”.
In het boek vertellen Lukas en zijn moeder over hun ervaringen.
In het eerste boek van Hopman kwam dit gezin ook al naar voren,
maar nu volgen we hen een lange tijd. Eerst woont Lukas nog thuis,
maar als de situatie ondraagbaar wordt, wordt hij opgenomen.
Zijn moeder vertelt over die moeilijke tijd. Haar gevoelens heeft Hopman
erg goed verwoord. Je voelt tijdens het lezen echt haar onmacht.
Halverwege is het de beurt aan Lukas. Voor dit gedeelte heeft Hopman
gebruik gemaakt voor een dagboekfragmenten die hier en daar
beschreven zijn. Zijn krabbels tonen zijn gevoelens en zijn onmacht.
Het is verschrikkelijk om te te lezen hoe hulpeloos hij zich voelt.
