Ervaringsverhalen uit de omgeving van het ADHD-kind
verzameld en uitgegeven door Genoveva Hopman
“Ik wilde alleen maar rust!”
Samenvatting:
Genoveva Hopman (48 jaar) kwam in aanraking met het ADHD omdat haar zoon o.a. ook ADHD heeft. Zij is zich gaan inzetten voor de gezinnen die met deze problematiek te kampen hebben.
Niet over ADHD zelf praten, maar eens de ouders, broers en zussen aan het woord laten. Want zij hebben ook veel last van het ADHD-kind in hun omgeving. Er wordt zo vaak geoordeeld naar hen toe.
De uitspraak: je moet hem eens harder aanpakken.
of geef mij hem maar
eens een weekje
, kennen zij maar al te goed.
Voor de samenstelling van dit boek heeft Hopman veel gelezen, veel ouders gesproken. Gedurende vijf jaar heeft zij meer dan honderd bijzondere kinderen begeleid in de jeugdopvang. De meeste kinderen hadden ADHD of PDD-NOS. Met dit boek vraagt zij begrip voor alles wat de omgeving van een ADHD-kinddoormaakt.
Hoewel er af en toe feitelijk onjuiste informatie staat over ADHD en medicatie bij ADHD, is het een indrukwekkende verzameling met ervaringen van ouders,zussen, jeugdigen, volwassenen en ook ouderen met ADHD.
Dat af en toe onjuiste informatie gegeven wordt door de schrijvers is eens te meer een bewijs van de noodzaak van een betere voorlichting aan iedereen die met ADHD te maken heeft of te maken krijgt.
Een aantal verhalen uit deze bundel
Ik leg het niet meer uitMijn broertje …. het is een kanjer!
Er os veel meer nodig om me te doen stoppen.
Ik weet wie je bent….
De sleutelmensen
De sleutelmensenis het tweede boek van Hopman.
In dit boek wil ze de boodschap van een moeder en kind met ADHD
overbrengen: “blijf vechten, betrokken en alert als ouder, vecht samen
in en tegen de strijd van de langzame en verwarrende molens van de
hulpverlening en probeeer te genieten van de mooie dingen in het leven
die eindelijk op je pad komen, beseffend dat de pijn, de angst en de
herhaling en het verdriet nooit overgaan”.
In het boek vertellen Lukas en zijn moeder over hun ervaringen.
In het eerste boek van Hopman kwam dit gezin ook al naar voren,
maar nu volgen we hen een lange tijd. Eerst woont Lukas nog thuis,
maar als de situatie ondraagbaar wordt, wordt hij opgenomen.
Zijn moeder vertelt over die moeilijke tijd. Haar gevoelens heeft Hopman
erg goed verwoord. Je voelt tijdens het lezen echt haar onmacht.
Halverwege is het de beurt aan Lukas. Voor dit gedeelte heeft Hopman
gebruik gemaakt voor een dagboekfragmenten die hier en daar
beschreven zijn. Zijn krabbels tonen zijn gevoelens en zijn onmacht.
Het is verschrikkelijk om te te lezen hoe hulpeloos hij zich voelt.